Het dagboek van Alix, assistentiehond in spe

Woensdag 19 augustus 2009

Vandaag nemen we afscheid van Annick De Langhe, collega van mijn gastmama op de dienst gehandicaptenbeleid van de Stad Gent en bazinnetje van assistentiehond Niknak. Annick heeft veel verwezenlijkt om de  mobiliteit voor personen met een handicap en de toegankelijkheid voor hun assistentiehond te verbeteren. Zij heeft er o.a. ook mee voor gezorgd dat ik als assistentiehond in opleiding toegelaten werd op de werkvloer bij mijn gastmama. Ze was een grote dame binnen Hachikokringen… veel te vroeg gegaan.

Een bomvolle kerk met zeker wel 30 assistentiehonden aanwezig die zich stuk voor stuk gedurende anderhalf uur dienst onopvallend gedragen… Indrukwekkend. Een waardig eerbetoon aan haar.

Als na de dienst de kist de wagen in geheven wordt, klinkt het afscheidsgeblaf van al deze honden voor Annick hartverscheurend. Een kippenvelmoment…

We zullen haar missen… 

Vrijdag 21 augustus 2009

Ik vergezel Silke en Petra naar de JBC. Wij, meiden, gaan shoppen! Ik lig trouw naast de kleedhokjes te wachten tot beiden een gepaste outfit hebben gevonden. Ik slaak een grote zucht met mijn kop op de grond want het heeft wat voeten in de aarde.

De namiddag verloopt zeer rustig. Petra ligt te lezen in de hangmat en ik mag erbij.

Onze rust duurt niet lang of Inca staat voor ons te kwispelen. Ze wil er ook bij! Niet evident om in de hangmat te blijven liggen met zo een kwikkelgat erbij… Lang blijft ze niet stilliggen.

Na nog een wandelingetje in de buurt zijn we tegen de avond moe genoeg om met twee in de mand in slaap te vallen.

F

Zaterdag 22 augustus 2009

Mijn gastmama neemt mij heel de dag mee op buurtwinkeltoer. Overal gaan we een laatste keer dag zeggen, in uniform natuurlijk! Ik weet niet of ze mij ooit zullen weerzien in deze winkels, maar we zijn wel telkens vriendelijk onthaald in de zoomart, de apotheek, de Carrefour, de bakker, bloemist… Allemaal wensen ze mij veel geluk toe bij mijn verdere opleiding aan de Hachiko-universiteit. Wat ze daarmee bedoelen, besef ik nog niet.

Bij een laatste bezoekje aan de hondenwei, ravot ik er nog eens goed op los met Inca en met een ander hondje dat na een uitnodiging mee de wei in gestormd komt.

Ik voel ’s avonds een beetje een bedrukte stemming. Mijn gastfamilie heeft het emotioneel een beetje moeilijk. Met mijn kop op hun schoot tover ik toch weer een glimlach op hun gezicht. Resultaat: ik word nog eens goed geknuffeld op Silke’s en Petra’s schoot…

Zondag 23 augustus 2009

Petra vertrekt niet naar de hondenclub deze morgen. Nee, ze zegt dat ik vandaag alle aandacht krijg!

Het is prachtig weer voor een fikse wandeling in de Gentbrugse meersen. We doen onze vertrouwde lievelingsplekjes hier aan.

Langs een paar nieuwe paden krijg ik de vrijheid.

Snoet aan snoet groet ik het paardje dat we onderweg tegenkomen. Ik geniet ten volle!

Maar ik zie wel af van de hitte. Daarom gaat Petra op de terugweg op een terrasje van een café zitten. Ik drink een grote kom fris water leeg en plof mij aan haar voeten neer. Nu kunnen we er weer allebei tegen!

Terug thuis leg ik mij buiten naast Inca te rusten.

Tijdens de speelstraat amuseer ik mij met Inca en met de kindjes in de straat. Silke heeft samen met een vriendinnetje een spel voor de kinderen in elkaar gestoken. Ik supporter van aan de zijlijn.

Tegen vijf uur gaan mijn gastmama en ik aan iedereen nog eens dag zeggen en rijden we richting restaurant.

Ik herken de gastgezinnen en hondjes van onze lichting. Samen met Airco, Alfa, en Alien lig ik onder tafel terwijl de tweevoetige gastgezinners lekker eten. Ook het gastgezin van Austri herken ik, maar Austri zelf is niet te bespeuren. Tijdens de maaltijd komt er nog een sms’je binnen met de groeten van Austri. Ze is nog even een tweede zit aan het doen in een ander gastgezin om ons later te kunnen vervoegen in het centrum van Hachiko…

Er worden enkele speeches gehouden en cadeautjes gegeven. Caroline krijgt een leuke cartoon en een grote poster met de leukste foto’s van ons A-team! Want dat zijn we!!

Later op de avond staan plots alle gastgezinnen recht en moeten we samen op de foto.  Wij hondjes op een rij vooraan vlnr Alfa,  Alien, Airco en ik. Daarachter vlnr Hanne (van Austri), Mieke (van Alfa), Lut (ook van Austri), Tom (Alien), Fréderique en Jozefien (Airco) en Petra (van mij). Het heeft wat voeten in de aarde eer ook ik synchroon met de rest dezelfde kant opkijk, maar het lukt!

Ik krijg nog eens een stevige knuffel, mijn gastmama pinkt een traan weg maar houdt zich sterk. Een voor een worden onze leibanden in Caroline’s handen geduwd…

Verbaasd kijken we elk ons gastgezin na als die vertrekken zonder ons…

Maar het is oké! Laat dat kotleven aan de universiteit van Hachiko maar komen! We zijn er klaar voor!

Zondag 16 augustus 2009

Mijn gastfamilie is druk bezig met inpakken en de auto laden als plots twee nichtjes toestuiken. Vrolijk kwispelend gaan wij, viervoeters, hen verwelkomen. Ik ken ze wel! Ze zijn nog met ons gaan wandelen een paar weken terug! Die twee komen housesitten voor drie dagen. Van Petra krijgen ze een hele rondleiding met instructies over heel het huis en de verzorging van Silke, Inca en de rest van de beestenboel in huis.

Even is het onduidelijk wie hier blijft en wie mee met de auto mag vertrekken. Petra, Arne, Lanse en ik nemen afscheid van de rest en trekken er voor enkele dagen op uit naar Luxemburg!? Omdat de fiets van Lanse in de autokoffer steekt en er geen plaats over is, mag ik meereizen op de achterbank naast Lanse. In het begin zit ik daar wat onwennig, maar al gauw lijkt mij neerleggen op de zetel een beter idee.

Na enkele stops onderweg om te plassen en te eten, komen we aan bij een oud molenhuis in Botassart in de Ardennen. Daar herken ik de zus en broer van Petra met hun gezin… en Helco, de Labrador-Cocker-kruising, mijn vriendje!!!

Het is een blij weerzin! Omdat Helco los loopt en nogal hevig te keer gaat, krijg ik ook de vrijheid. We stoeien wild rondom het huis. Plots ontdekken we een doorgang richting riviertje dat naast het huis stroomt… Ja, je kunt al denken, het duurt niet lang of we zijn allebei doornat. Dat is welgekomen in deze hitte! Deugd dat we daar van hebben! Maar de mensen die op het graspleintje aan de monding van het riviertje liggen te zonnebaden, zijn daar niet zo gelukkig mee… Daar gaat onze vrijheid, ingeruild door rustig liggen drogen aan de leiband.

In de late namiddag nemen we afscheid van Lanse. Hij blijft de volgende dagen bij zijn peter logeren in de Ardennen. Arne, Petra en ik vervolgen onze reis richting Luxemburg. Eindbestemming: een leuk, rustig, chique hotelletje in Bourshaid met uitzicht op het strand aan de oevers van de Sure. In de hotelkamer plof ik mij alvast op mijn matje neer, terwijl mijn gastmama en -papa uitpakken en zich optutten voor het avonddiner.

 Ik, hulphond in werktenue mag mee het restaurant binnen. En we hebben weer beziens… Ik leg mij te slapen onder de tafel terwijl Petra en Arne genieten van een romantisch dinertje …  ; ) Ik doe mijn best om niet te storen. Alhoewel, echt rustig kan ik niet blijven liggen, want ik word om de vijf poten lastig gevallen door vliegen.

Na het eten genieten we nog van een avondwandelingetje langs de Sure en eindigen op het buitenterras van het hotel. Dit is vakantie!!

Maandag 17 augustus 2009

Na een verkwikkende nachtrust, een ochtendwandelingetje gevolgd door een stevig ontbijt. Alleszins voor mijn tweevoeters. We schuiven aan voor een uitgebreid ontbijtbuffet. Ik laat de lekkere geurtjes mijn neus passeren, maar moet er afblijven… Ik charmeer de poetsvrouw, geef haar een poot en krijg toelating om toch een dikke knuffel in ontvangst te nemen. Die mevrouw heeft ook een Golden Retriever en is meteen verkocht als ze mij ziet.

Als we terug op de hotelkamer zijn, krijg ik mijn ontbijt op het balkon gepresenteerd. Maar ik heb niet zoveel eetlust; veel krijg ik niet binnen. Jullie kennen mij, hè!

Deze voormiddag staat een bezoek aan de burcht van Bourshaid op het programma. Met audiogids worden Petra, Arne en ik rondgeleid doorheen deze prachtige ruïnes.

Voor mij is het een avonturenwandeling met oefening van mijn commando’s. Leuk! Soms laten ze mij halsbrekende toeren uitsteken, …

… soms mag ik gewoon uitrusten.

Hier hou ik aandachtig de duiven in de wachttoren in het oog,

En poseer ik in de gigantische oude oven van het kasteel.

Op het einde van ons bezoek hebben we grote dorst. Voor mij een bakje water en voor Arne en Petra een lekker Luxemburgs biertje op het boventerras smaakt ontzettend goed. We genieten nog na van het panorama waar we van hieruit zicht op hebben.

Tegen de middag rijden we met de auto door naar Diekirch, een leuk stadje.

Op een terras op het dorpsplein eten de tweevoeters een snackje, terwijl ik uit een bakje water lebber.

Het is nog steeds heet buiten. Een verfrissende duik zou welkom zijn. Terug in het hotel worden de zwempakken aangedaan en met boek en zonnebril installeren we ons op het strand. Omdat er daar niet veel volk is, mag ik vrij rondlopen. Als Petra het trapje afdaalt , volg ik dapper mee het water in.  En ja, ik zwem eventjes! Maar omdat ik plots geen grond meer onder mijn poten voel, ben ik er toch zo gerust niet in en keer weer op het droge. Ik schud mij eens lekker uit in de buurt van Arne en sta dwaas vanop de kant Petra aan te staren die alle moeite van de wereld doet om mij terug in het water te krijgen. Verder dan met mijn pootjes half erin, krijgt ze mij niet meer. De stok die Arne in het water heeft gegooid, zal Petra er zelf moeten uithalen.

Na de ‘zwempartij’ leg ik mij voor 5 seconden naast Petra op haar handdoek. Dan ga ik op ontdekkingstocht op het strand bij de andere mensen op zoek naar aandacht, knuffels en liefde want ik ben zo een arme hulphond die dat nooit zomaar krijgt… Op een gegeven moment sta ik met een verfrommelde broodzak met koek erin in mijn muil voor mijn lezende gastmama. Is dat geen flinke ‘apport’? Petra schiet in een lachbui.

Volgende poging om mij even rustig te laten liggen, lukt niet lang. Ik ga weer op wandel, deze keer een beetje verder weg op het strand, richting stenen dam in het water. Hier is het water niet diep. Plots ziet Petra dat ik mij daar wel met mijn poten in het water waag, maar zodanig dat ze mij niet meer kan zien. Ik word weer tot bij hen geroepen. De zon geeft nu stilaan minder warmte. We trekken dan maar terug richting hotelkamer waar ik nu wel toetast uit mijn etensbak. Even later zitten we op het terras te aperitieven.  Ook nu laten de vliegen ons in het restaurant niet gerust. Er is zelfs een vlieg in de wijnfles terecht gekomen… Maar ondanks dit, blijkt de maaltijd toch te smaken.

We sluiten de dag af met een avondwandelingetje. De burcht van Bourshaid pronkt prachtig verlicht bovenop de heuvel. Romantisch!

Dinsdag 18 augustus 2009

Na het uitgebreide ontbijt verlaten we ons hotelletje en rijden richting Bouillon waar we Lanse en de andere familieleden terugzien.

Even snuiven we de sfeer op van dit gezellige stadje. Dan rijden we teug naar het molenhuis. In de bocht van de Semois gaat heel de familie zwemmen. Ik mag aan de lange leiband ook mee het water in. Deugd dat dat doet!! In het water hou ik mij vooral bezig met stenen verplaatsen en visjes proberen vangen. Na een beetje aanmoediging waag ik mij ook in het diepe en zwem!!!

Terwijl de mensen aperitieven, zit ik moe maar tevreden te drogen in het avondzonnetje.

Na een lekkere barbecue vertrekken we terug naar Gentbrugge. Wat ben ik blij als ik Inca en Silke weerzie!

Zaterdag 8 augustus 2009

Gisterenavond zijn we Lanse nog van het station gaan halen. Hij kwam doodmoe, maar enthousiast van kamp terug.

Vandaag hebben we eerst een rustige voormiddag. Op de middag mogen Inca en ik mee in de tuin van oma en opa gaan spelen terwijl Petra en Lanse daar blijven eten. In de namiddag maken we met ons vieren een grote wandeling naar een speeltuin. Terwijl Lanse de toestellen allemaal uitprobeert, mogen wij aan de leiband in het zand graven en hier en daar bovenop een speeltuig staan. Leuk!

Zondag 9 augustus 2009

Ondertussen is mij gastpapa ook terug thuis gekomen van kamp.  Het huis staat vol vuile was… Inca ziet hier ongekende mogelijkheden in en loopt regelmatig met een kledingstuk in haar muil. Na voor mij een slaapvoormiddag volgt de speelstraatnamiddag. Voor ons hondjes betekent dit veel aandacht van spelende kinderen. Interessant!

Sienna, de bruine labradorteef uit onze straat passeert ook. Omdat de ravotpartij aan de leiband bijna uit de hand loopt, wandelen we mee naar de hondenspeelweide in onze buurt. Daar kunnen we ongeremd onze gang gaan … en het gaat er wild aan toe! Deugd dat dat doet om zo te crossen! Inca blijft een beetje op afstand toekijken. Voor een pupje spelen we nog iets te wild.

Dinsdag 11 augustus 2009

Het is poetsdag vandaag. Eerst wordt de degoekooi onder handen genomen. Dit is een heel werkje voor mijn gastmama. Voor ons is het een interessant kijkspektakel. Deze vinnige diertjes trekken onze aandacht. Nieuwsgierig staat Inca bijna neus aan neus met een vinnige degoe. Heel kalm – ik weet dat ik naar mijn poten krijg als ik hier te wild van word – volg ik het van op zekere afstand. Petra laat ons doen. Het blijft immers bij braaf toekijken.

Wees gerust! De degoes leven nog steeds alle vier.

Donderdag 13 augustus 2009

Ik besef het niet, maar deze avond rij ik voor de laatste Hachikosessie met het A-team onder begeleiding van ons lief gastgezinnetje naar Merelbeke…

Wow, dit wordt leuk! We houden een wedstrijdje. Ik zit in het team met Airco; Alfa en Alien zijn onze tegenstanders.

Petra en ik luisteren aandachtig wat we moeten doen.

Om ter langst op de stoel blijven leunen, om ter eerst liggen, om ter luidst en langst blaffen, en nog veel meer…

Bij de oefening dat we elk op een plaatske moeten blijven, geraak ik nu toch in de war: mijn gastmama probeert de tegenpartij in de fout te lokken. Met het horen van haar stem denk ik dat het tegen mij is en ik kom haar richting uit gewandeld… Oeps, punt voor Alfa en Alien.

Als de tegenpartij Airco en mij in de fout probeert te lokken, weet ik wel beter! Nu krijgen ze mij niet meer van mijn plek weg! Maar Airco laat zich wel verleiden… Oef, Alfa van de tegenpartij gaat ook in de fout. Dit is dan ook een zeer moeilijke uitdaging geweest!

Achter een bezemsteel liggen op een afstand voor elk team vier voorwerpen. Elk binnengehaald voorwerp is een punt waard. Ik mag als eerste en haal vlot het knuffelbeest binnen. De rest van het spel gaat er wel het een en ander mis: bijna wordt de bezemsteel binnengehaald; er worden voorwerpen van de tegenpartij teruggebracht, de sleutels worden vier ererondjes rondgedragen en er zijn bepaalde lepe hondjes die mijn binnengehaald knuffelbeest uit onze emmer komen stelen!

Ook tijdens het touwtrekken is er volop ambiance!

Na een hele reeks wedstrijddisciplines – ja, we kennen nu al boven de dertig commando’s; dat kan tellen hè!- moeten we om ter snelst met beide teamgenoten op de schoot van ons gastgezin springen. Mooi zicht, hè?

Alfa en Alien worden het winnende team, maar veel heeft het niet gescholen hoor! We sluiten af met een knotsgekke hondenspeelpartij, voor onze gastgezinnen de laatste hier op Hachiko, voor ons helemaal niet de laatste want binnen tien dagen mogen we dit zes maanden lang elke dag doen!!!

 Zaterdag 15 augustus 2009

Sinds gisteren is ook de dochter weer thuis gekomen. Nu is de roedel terug compleet.

Het is een prachtige zomerdag. In de tuin van oma en opa ravotten we met de kinderen, maken we een leuke wandeling en zijn bekaf als ’s avonds Petra’s ouders komen barbecuen.

Voor ons hondjes wordt het een rustige avond. Inca wordt groot! Ze legt zich meer en meer bij mij in de bench te slapen. 

Maar ze is wel een deugniet! Ze palmt mijn bench op de duur helemaal in en heeft daar geen greintje wroeging over! Compleet relaxed ligt ze in een diepe slaap.

Ik leg mij dan maar te slapen op de stapel vuile was…