Familiereunie…en -afscheid…

5 november 2008 · Ingedeeld onder Uncategorized

Zaterdag 4 oktober 2008
Toeval of niet? Vandaag lopen we rond in de winkel, ik met mijn cape aan en dus ‘in functie’, als een dame ons aanspreekt. Ze vertelt dat ze binnen dit en een maand een pup van Hof Tenberge zal hebben! Dat is de kennel waar ik ook geboren ben!

Zondag 5 oktober 2008

Met ons gezinnetje en nog 4 giechelende meiden stappen we in station Gent Sint-Pieters de trein op richting Mechelen voor een bezoek aan het speelgoedmuseum.
Een plasje en kakje op het pleintje voor het museum later, stappen we binnen. Als Petra mij vlak bij het onthaal vraagt kalm te zijn en te gaan zitten, laat ik zoals tegenwoordig mijn gewoonte is, een blaf horen. De omstanders kijken verbaasd mijn richting uit. Verschrikt wijst Petra mij onmiddellijk streng terecht. Oei, ik zal mij maar gedragen… En dat doe ik ook! Ik gedraag mij als een doetje. Als ik na een uurtje of zo zenuwachtig begin rond te draaien, heeft mijn gastmama eventjes schrik dat ik mijn sluitspieren niet onder controle kan houden tot de uitgang. We spurten van op de tweede verdieping richting uitgang en houden nog juist even halt bij de dame aan het onthaal. Petra legt uit wat de bedoeling is en dat ze binnen 10 minuutjes opnieuw wilt binnenkomen. De dame vraagt of ze wel goed ziet? Petra begrijpt het niet goed. De dame vraagt of ze blind is. Petra antwoordt van niet. “Dan hebt u de sticker aan de voordeur toch gezien dat er geen honden binnenmogen?” Als Petra snel uitlegt dat ik geen gewone hond, maar een assistentiehond in opleiding ben, is de mevrouw gerustgesteld en kunnen we ons spurtje naar buiten vervolgen. Net op tijd en in de gietende regen halen we het graspleintje voor het museum…
Even later wandel ik weer vrolijk mee door het speelgoedmuseum en houden we hier en daar zelfs een fotoshoot…

Moe plof ik mij neer onder tafel als de kinderen hun pannenkoek verorberen.

De terugreis op de trein is minder aangenaam. De overvolle trein verplicht ons verspreid zitplaatsen te vinden. Mijn gastmama en ik komen terecht bij een mevrouw en een mijnheer van een Lionsclub. Die blijven heel de weg maar vertellen en vertellen. Bij het overhandigen van een Hachikofolder beloven ze nog van hen te laten horen. Petra kan nog een aantal foldertjes uitdelen aan geïnteresseerden. Al een tijdje slaat een vriendelijke mevrouw een paar banken verder mij in het gangetje gade. Als ze moet uitstappen, wil ze mij in het passeren aaien. Petra overhandigt haar met een beetje uitleg over Hachiko ook een folder. Dit was de actrice die Julia speelt in de Thuissoap van op TV!! Straks komen ze op het idee een assistentiehond mee te laten acteren in de serie om Dorien bij te staan… Wie weet?

Dinsdag 7 oktober 2008
Al 2 dagen komt mijn gastmama mij op de middag tussen het werk door uitlaten. En al 2 dagen is ze niet zo welgezind als ze mij uit mijn bench laat. Ik heb weer een zindelijkheidsprobleem… En dat betekent dekentjes uitwassen…

Tegen de avond maakt ze een fikse wandeling met mij naar het bos en een groot veld waar ik vrij mag rondlopen. Plots zie ik een knappe Golden Retriever in de verte en schiet er naartoe!
Petra vraagt zich af waarom ik zo superenthousiast deze rakker begroet. Na een babbel met de eigenaars snapt Petra dat dit Helloyd, mijn broer is!!! Toeval of niet, Hof Tenberge, onze Kennel, gaat hier in Gentbrugge goed vertegenwoordigd zijn!

Donderdag 9 oktober 2008

Deze avond begroet ik kwispelend en spelend mijn A-vriendjes in Merelbeke. Caroline is op reis, dus mijn gastmama geeft nog eens les. Ik mag nu eens met Petra, dan weer met Bernadette (gastmama van Alien) trainen. We doen met zijn allen super ons best! Zeker Françoise en Amos hebben duidelijk hard getraind de laatste dagen. Fier wandelt Amos zonder trekken naast haar gastmama. Dit lokt zelfs een spontaan applaus uit bij de andere gastgezinnen! Het is ongelooflijk hoeveel vorderingen Amos heeft gemaakt! Goed werk van Françoise!
Als de andere hondjes vertrokken zijn, blijf ik als enige over. Mijn gastmama en Hilde van Hachiko moeten de hondjes in het Centrum nog uitlaten. Plots op straat een ijzige hondenkreet…
Rolf komt met een hondje in zijn armen opnieuw de poort binnen…
Ik vlieg een bench in, maar voel de spanning en paniek rondom mij en begin zachtjes te janken.
Mijn gastmama heeft het nu eventjes te druk. De andere gastgezinnen zijn ook teruggekomen, maar ik begrijp niet wat er aan de hand is. Ik hoor een auto vertrekken. Ik zie Alien die er een beetje beduusd en nog onder de indruk bijloopt. Airco loopt stijf met zijn staart tussen zijn poten. Even later wordt hij door de dierenarts onderzocht. Op een paar kneuzingen na is hij ok. Maar ik zie Amos nergens?
Nog onder de indruk van het gebeurde en met veel vragen in ons hoofd vertrekken we naar huis…

Vrijdag 10 oktober 2008

Na een slapeloze nacht en een telefoontje begint mijn gastmama te snikken… Amos is ons ontglipt… Tot ziens, lieve zus. Tot aan de regenboogbrug…

Amos werd op 09/10/08 aangereden door een wagen en is daags nadien aan haar verwondingen overleden. Amos was uitgegroeid tot een prachtige enthousiaste lieve werkhond, die ondanks wat puberale kuurtjes goede vorderingen maakte en alles in zich had om een schitterende hulphond te worden. Er was een mooie toekomst weggelegd voor haar.
Het is al ravottend met haar maatjes, dollend en genietend – zoals echte vrolijke en gelukkige honden dat kunnen – dat er plots een einde kwam aan dit spel. Dit doet ons allen heel veel pijn. Ze heeft ons veel, maar dan ook veel te vroeg en te onverwachts verlaten. Amos blijft steeds in onze herinnering!